تو اى ستاره سحر

نشسته در دو چشم تو، نگاه بى قرار من
تو اى ستاره سحر! بیا بمان کنار من
در این دیار غم?فزا که جان به لب رسیده است
تو اى گره?گشا بیا! گره?گشا ز کار من
همین که گام مى?زنى، به خلوت خیال من
سرشک شوق مى?چکد ز چشم اشکبار من
ز مقدمت خدا کند که اى سوار مشرقى!
در این غروب بى?کسى، ز ره رسد بهار من
ز لحظه هبوط من، تو خود گواه بوده?اى
رسیده از ولاى تو، شکوه اعتبار من
کنون نگاه مست تو که مى?برد قرار دل
بیا طبیب درد من! همیشه غمگسار من
و این غزل سروده را ز شائقت قبول کن
که تا مگر به سر رسد، زمان انتظار من

شاعر: اکبر حمیدی

یاد شهید سر جدا

یاد شهید سر جدا دل و میبره کرب بلا 

باز دوباره نور امید ، باز دوباره عکس شهید

یه روح تازه به تن زمین دمید

خون گلوی عاشقی توی رگ ِ خشکیده ی زمین دوید

هزارتا ناگفته رو از چشمه ی خون ِ حنجرش

هزار تا ناگفته رو از چشم شهید میشه شنید

باز دوباره نور امید ، باز دوباره عکس شهید

باز دوباره به آلبوم عزت سرزمین ما یه عکس خیلی قیمتی اضافه شد

هر کسی از قافله جا مونده ولی کلافه شد

توی چشای ِ این شهید ، نور نجابتو ببین

 راز ِ اجابتو ببین

روح صلابتو ببین

آخه یه نفر وقتی بخواد یک تنه غوغا میکنه

با دست بسته هم که باشه صد تا گره وا میکنه

عالمو احیا میکنه ، دشمنو رسوا میکنه

 یاد شهید سر جدا دل و میبره کرب بلا

انگار تو عکس این شهید ، چشم همه کرب بلا رو میبینه

فرق جهاد و حج اینه

حاجی میخواد بیت خدا ، شهید خدا رو میبینه

قصه ی حج ِ حججی ، تو آسمون زبون زده

انگار محرم اومده ، انگار محرم اومده

حال و هوای سنگر و خط مقدم رو ببین

هنوز محرم نشده ، شور محرم رو ببین

قربون اون شهیدی که رگ بریده ی گلوش

دلامون رو به کربلا گره زده ، انگار محرم اومده …

 یاد شهید سر جدا دل و میبره کرب بلا

ای پسرم اگه کنارت نبودم ، وقتی که عکستو دیدم

به یاد زینب و حسین ، زخم گلوتو بوسیدم

خوب میدونم مثل شهیدی که گل علقمه بود

دم آخر ، سرت به روی دامن فاطمه بود

روی لبت زمزمه بود …

سلام بی بی ، سرمو هدیه آوردم

سلام بی بی ، مادرمو به تو سپردم

شکر خدا به آرزوم رسیدم

یه لحظه گودال بلا رو دیدم

طعم جفای ِ خنجرو چشیدم

یا زهرا (س) سرم فدای قدمت

یا زینب (س) جونم فدای ِ حرمت

 یاد شهید سر جدا دل و میبره کرب بلا

کوه دستاش بسته نمیشه

دریا هرگز خسته نمیشه

طوفان که سر بریده نیشه

آتیش به خون کشیده نمیشه

رعد و برق و طوفانی ،

دریای ِ خروشانی ،

لشکر خراسانی ،

*****از تبار سلمانی****

یک شبی مجنون نمازش را شکست

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بــی وضــــو در کوچـــه لیلا نشســـت

                     عشق آن شب مست مستش کرده بود

                    فــــارغ از جـــام الــستــش کــــرده بــــود

ســجـده ای زد بـــر لــــب درگــاه او

پــــُر ز لـــیلــا شـــــد دل پـــــر آه او

                    گـــفت یا رب از چه خوارم کرده ای

                    بــــر صلیب عـــشق دارم کرده ای

جـــــام لیلا را به دسـتـم داده ای

وندر این بازی شــکستم داده ای

                    نشتر عشقش به جانم می زنی

                    دردم از لیـلاســـــت آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم نکن

من کـــه مجنونم تو مــــجنونم نــکن

                    مــــرد ایــــن بـــازیــچـه دیگر نیستم

                    این تو و لـــیلای تو... مــــن نیستم

گــــفت ای دیــوانه لــیلایــــــت منم

در رگ پنهان و پـــیــدایـــت منـــــم

                    ســــالها بــــا جــــور لیلا ســـاختی

                    من کنارت بـــــودم و نـــشناخـــتی

عــشق لــــیلا در دلـــت انـــداختم

صد قمــــار عشق یکجا بـــاخـــتم

                    کـــــردمـــت آواره صــــحرا نـــــشد

                    گفتم عاقل می شوی اما نــشد

سوختم در حسرت یک یـا ربــت

غیر لیلا بــــــر نــــیــامد از لــبت

                    روز و شب او را صـــدا کردی ولی

                    دیدم امشب با مـنی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر می زنی

در حــــــریم خانه ام در می زنی

                    حــــال این لیلا که خوارت کرده بود

                    درس عشقش بی قرارت کرده بود

مرد راهش بـــاش تا شاهت کنم

صد چو لیلا کشته در راهت کنم

خواب دیدم خواب اینکه مرده ام

خواب دیدم خواب اینکه مرده ام    خواب دیدم خسته و افسرده ام

روی من خروارها از خاک بود      وای قبر من چه وحشتناک بود

تا میان گور رفتم دل گرفت           قبر کن سنگ لحد را گل گرفت

ناله می کردم ولیکن بی جواب      تشنه بودم تشنه یک جرعه آب

بالش زیر سرم از سنگ بود            غرق وحشت سوت و کور و تنگ بود

خسته بودم هیچ کس یارم نشد       زان میان یک تن خریدارم نشد

هرکه آمد پیش حرفی راند و رفت     سوره حمدی برایم خواند و رفت

نه شفیقی نه رفیقی نه کسی        ترس بود و وحشت و دلواپسی

آمدند از راه نزدم دو ملک       تیره شد در پیش چشمانم فلک

یک ملک گفتا بگو نام تو چیست      آن یکی فریاد زد رب تو کیست

ای گنهکار سیه دل بسته پر           نام اربابان خود یک یک ببر

در میان عمر خود کن جستجو         کارهای نیک و زشتت را بگو

ما که ماموران حق داوریم                نک تو را سوی جهنم می بریم

دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود               دست و پایم بسته در زنجیر بود

نا امید از هر کجا و دلفکار             می کشیدندم به خفت سوی نار

ناگهان الطاف حق آغاز شد             از جنان درهای رحمت باز شد

مردی آمد از تبار آسمان        نور پیشانیش فوق کهکشان

چشمهایش زندگانی می سرود          درد را از قلب آدم می زدود

گیسوانش شط پر جوش و خروش            در رکابش قدسیان حلقه بگوش

صورتش خورشید بود و غرق نور          جام چشمانش پر از شرب طهور

لب که نه سرچشمه آب حیات            بین دستش کائنات و ممکنات

خاک پایش حسرت عرش برین               طره یی از گیسویش حبل المتین

بر سرش دستار سبزی بسته بود         بر دلم مهرش عجب بنشسته بود

در قدوم آن نگار مه جبین                    از جلال حضرت عشق آفرین

دو ملک سر را به زیر انداختند           بال خود را فرش راهش ساختند

غرق حیرت داشتند این زمزمه                    آمده اینجا حسینفاطمه

صاحب روز قیامت آمده                   گویی بهر شفاعت آمده

سوی من آمد مرا شرمنده کرد              مهربانانه به رویم خنده کرد

گفت آزادش کنید این بنده را             خانه آبادش کنید این بنده را

اینکه اینجا این چنین تنها شده                کام او با تربت من وا شده

مادرش او را به عشقم زاده است             گریه کرده بعد شیرش داده است

بارها بر من محبت کرده است               سینه اش را وقف هیئت کرده است

اینکه می بینید در شور است و شین                   ذکر لالائیش بوده یا حسین(ع)

دیگران غرق خوشی و هلهله               دیدم او را غرق شور و هروله

با ادب در مجلس ما می نشست                 او به عشق من سر خود را شکست

سینه چاک آل زهرا بوده است            چای ریز مجلس ما بوده است

خویش را در سوز عشقم آب کرد                عکس من را بر دل خود قاب کرد

اسم من راز و نیازش بوده است              خاک من مهر نمازش بوده است

پرچم من را بدوشش می کشید                     پا برهنه در عزایم می دوید

اقتدا به خواهرم زینب نمود                  گاه میشد صورتش بهرم کبود

بارها لعن امیه کرده است                      خویش را نذر رقیه کرده است

تا که دنیا بوده از من دم زده                    او غذای روضه ام را هم زده

اینکه در پیش شما گردیده بد                 جسم و جانش بوی روضه می دهد

حرمت من را به دنیا پاس داشت                         ارتباطی تنگ با عباس داشت

نذر عباسم به تن کرده کفن                روز تاسوعا شده سقای من

گریه کرده چون برای اکبرم               با خود او را نزد زهرا می برم

هرچه باشد او برایم بنده است                     او بسوزد صاحبش شرمنده است

در قیامت عطر و بویش میدهم                     پیش مردم آبرویش میدهم

باز بالاتر به روز سرنوشت                میشود همسایه من در بهشت

آری آری هرکه پا بست من است              نامه ی اعمال او دست من است

حرف دل

حرفها دارم  اما ... بزنم  یا  نزنم؟
با توام، با تو، خدا را! .... بزنم یا نزنم؟

همه ی حرف دلم با تو همین است که دوست...
چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است:
دست بر میوه ی حوا بزنم یا نزنم ؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود
خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم:
بزنم یا نزنم ؟  ها ؟  بزنم یا نزنم؟

قیصر امین پور